مطالعاتی در مورد ارزیابی اثرات PRP در بهبود زخم ها وجود دارد. در مرحله اولیه ترمیم زخم ، لخته ای که در ناحیه آسیب دیده ایجاد می شود به عنوان ماتریکس برای مهاجرت سلولی عمل می کند و این مرحله در درجه اول با وجود پلاکت ها صورت می گیرد. پلاکت ها حاوی بیش از 1100 پروتئین شامل عوامل رشد ، واسطه های سیستم ایمنی ، آنزیم ها ، مهارکننده های آنزیم و ترکیبات فعال زیستی درگیر در روند بهبود زخم هستند. PRP حاوی فاکتورهای رشد مهمی است که در گرانولهای آلفا پلاکتها و پروتئینهای پلاسما مانند فیبرین ، فیبرونکتین و ویترونکتین ذخیره می شوند. استفاده موضعی از PRP با تنظیم مجدد پروتئین های نظارتی چرخه سلولی مانند سیکلینA و CDK4 روند اپی تلیالیزاسیون را تسریع می کند. PRPیک محرک قوی متالوپروتئیناز ماتریکس(MMP) -1) است و به این ترتیب ، اجازه می دهد که ماتریکس خارج سلولی در حین ترمیم زخم مجدداً سازماندهی شود. درگیری ماکروفاژها در فرآیند ترمیم زخم نیز توسطسیگنال پروتئین های آزاد شده از پلاکت ها می باشد . PRP همچنین گزارش شده است که فعالیت ضد میکروبی را در برابر میکروارگانیسم هایی مانند:
Escherichia coli, MRSA, Candida albicans, and Cryptococcus neoformans
اشرشیاکلی ، MRSA ، کاندیدا آلبیکنس و کریپتوکوکوس نئوفرمن ها نشان می دهد و اثر ضد درد دارد. علاوه بر این ،پی آر پی با داشتن pH 6.5-6.7منجر به خاصیت ضد باکتریایی آن می شود . همچنین لکوسیتهای موجود در PRP با سرکوب رشد باکتریها بهبودی در ساختار بافت نرم را تسریع می کنند . پی آر پی به دلیل داشتن منبع غنی از فاکتورهای رشدی سبب رگ زایی – بازسازی و ساخت بافت آسیب دیده می گردد .
